Zašto je kraljica Elizabeta II sahranjena u kovčegu obloženom olovom?

Među brojnim običajima i tradicijama koje su ovih dana, povodom smrti kraljice Elizabete Druge, praktikovane u Velikoj Britaniji, istakla se jedna neobična činjenica: njezin mrtvački sanduk će biti veoma težak.

To je zbog toga što će, kao i u slučaju princeze Dajane i princa Filipa pre polaganja njenog tela, njen kovčeg biti obložen olovom. Zapravo, već je obložen olovom i spreman punih 30 godina.

Bolje očuvanje tela

Praksa ukopa članova kraljevske porodice u kovčege obložene olovom seže stotinama godina unazad. Vekovima su kraljevi, kraljice, prinčevi i princeze pokopavani u olovnim sanducima kako bi se njihova tela bolje sačuvala.

Tradicija potiče iz vremena kada moderne metode konzerviranja još nisu bile dostupne, pošto je upotreba formaldehida za konzerviranje tela otkrivena tek 1869. godine.

Razgradnja je, očigledno, nešto što utiče na sve, od kraljeva do običnih građana i seljaka, a to znači da tela mogu da završe na posebno "neuredan način".

Niko ne želi takav ispraćaj

Upravo se to dogodilo prvom normanskom kralju Engleske, Vilijamu Osvajaču, koji je u boju zadobio povredu koja mu je probila creva. Dok je polako umirao, ljudi iz njegovog okruženja, od kojih se prema većini nije dobro odnosio, uključujući i rođenog sina sa kojim je bio u pravom ratu, odlučili su se ne bave organizovanjem njegove sahrane.

A nakon što je umro, njegovo telo je ostavljeno da se raspada na kamenoj ploči, čekajući da se netko dobrovoljno javi da ga pokopa. Na kraju je to na sebe preuzeo jedan vitez, koji je telo nosio punih 112 kilometara u Kan (na severu Francuke, blizu Lamanša) kako bi ga pokopao, dok je telo sve to vreme nastavilo da se raspada.

Kralj, koga više nisu mučila turobna pitanja vladavine, kratio je smrtne sate raspadajući se i tako stvarajući gasove. Po dolasku u grad, vatra iz ognjišta još više je grejala leš i tako ubrzala širenje tih gasova.

Do dana sahrane, Vilijam je bio previše naduven da bi mogao da stane u sarkofag. Nepokolebani osnovnom fizikom, poput malog deteta koje pokušava da progura četvrtastu igračku kroz okruglu rupu, grobari su svejedno pokušali da ga strpaju unutra.

U tom trenutku "natečena utroba je pukla, a nepodnošljiv smrad je napao nozdrve prolaznika i cele gomile", zapisao je benediktinski sveštenik i hroničar Redik Vitalis. Svi ožalošćeni su bili prekriveni ostacima mrtvog kralja.

Olovo je večno

Članovi kraljevske porodice koji su u sledećim vekovima dospevali u kovčege imali su dostojanstveniji kraj, zahvaljujući metodi prema kojoj se njihova tela čuvaju i do godinu dana duže nego što se to događa u standardnim sanducima.

Kovčezi obloženi olovom usporavaju raspadanje tela zadržavajući vlagu u svojoj unutrašnjosti. Olovo se ne raspada i tako ostaje nepropusno za vazduh, sprečava raspadanje, ali i oslobađanje bilo kakvih mirisa i gasova. A to nije nešto što želite, ako više članova kraljevske porodice deli grobnicu ili bi morali da se premeste u budućnosti, piše IFL Science.

Ova vrsta olovnih kovčega vekovima je bila izvan cenovnog ranga za sve osim za najbogatije ljude u Evropi, dok su u Ujedinjenom Kraljevstvu upravo oni zakonski obvezni za sva tela koja će biti čuvana iznad zemlje.